„Zakorzenienie jest być może najważniejszą i równocześnie najbardziej zapoznaną potrzebą duszy ludzkiej… istota ludzka zakorzenia się poprzez rzeczywisty, czynny i naturalny udział w istnieniu jakiejś wspólnoty, która zachowuje żywe skarby przeszłości i wybiega swymi przeczuciami w przyszłość… zniszczona przeszłość nigdy nie wraca. Niszczenie przeszłości jest więc może największą ze zbrodni. Zachowanie tych drobnych resztek powinno stać się dziś dla nas prawie jakąś idee fixe…”
Trzeba zatrzymać straszliwe wykorzenienie…” Zakorzenienie: Wstęp do deklaracji wobec istoty ludzkiej, Simone Weil